जीवनदायी व्हॉटसअप योजना

व्हॉटसअप चांगलं का वाईट याबद्दल अनेकदा ऊलटसुलट चर्चा ऐकायला मिळते. वाईट गोष्टींबद्दल जास्तच जोरात चर्चा होते. तंत्रज्ञानाचा चांगला फायदा होऊ शकतो याचं एक उदाहरण म्हणून मी हा ब्लॉग लिहीतोय.

माझा शाळेतला मित्र आहे दत्तात्रय मेटकरी म्हणून, त्याचा फोन आला त्याच्या परिचयाच्या एका माणसाला माझ्याशी बोलायचं होतं, मी त्याला सांगितलं की फोन करायला सांग. संतोष शिंदे नावाच्या माणसाचा मला फोन आला. संतोषचं ६ दिवसांचं बाळ होतं ज्यावर अवघड आणि महागडी शस्त्रक्रिया करायची होती.  त्या बाळाला वाडीया हॉस्पीटलमध्ये आणलं होतं.  मला संतोष शिंदेनं सांगितलं की वाडीयावाले शस्त्रक्रिया करायला तयार नाही त्याला दुस-या हॉस्पीटलमध्ये न्यावं लागेल.

मला त्याने त्याच्या बाळाचा फोटो पाठवला होता. तो फोटो आणि व्हॉटसअपचा एक मेसेज तयार केला आणि अनेक ग्रुपमध्ये पोस्ट केला. या ग्रुप्समध्ये पत्रकार होते, मंत्र्यांचे पीए होते, राजकारणी अशी अनेक माणसं होतं. त्यातल्या काही जणांनी संतोषशी संपर्कही साधला. अमेय खोपकरचा मला मेसेज वाचल्यानंतर फोन आला हे खरं आहे का (कारण मदत करा असं सागून फसवणारे अनेक जण आहेत) मी म्हटलं ही केस खरी आहे.  त्यानं मला विचारलं मी काय करू ? मी म्हटलं की तुला पैश्यांची काही मदत करता आली तर प्लीज बघ. थोडावेळानं त्याचा मला फोन आला म्हणाा रंग्या मी अँम्ब्युलन्स घेऊन निघालोय आपण त्या बाळाला शिफ्ट करूया.

माझा ऑफीसमधला मित्र मनीष आंजर्लेकर पण मदत मिळावी यासाठी फोनफोनी करत होता. मी त्याला विनंती केली की मला काम आहे ऑफीसमध्ये तू प्लीज वाडीया ला जाशील का ? त्यासोबत अक्षय भाटकर पण स्टोरी करायला निघाला. मी सतत मनीष, अमेय आणि अक्षयला फोन करत होतो.  त्या बापावर आणि त्या बाळाच्या आईवर काय ओढवलं असेल याचा विचार केला तरी अंगावर काटा येत होता. पोटच्या मुलाला खरचटलं तरी आईबाप चिंतेत पडतात, इथे या दोघांच्यावर फक्त ६ दिवसांच्या बाळावर भली मोठी शस्त्रक्रिया करण्याची पाळी आली होती.

त्यातच या दोघांकडे पैसेही नव्हते, दुनिया इतकी हरामी असते, या मुलाच्या बापाला त्याच्या ओळखीच्या वकीलानं भेटायला बोलावलं आणि मदत करतो असं सांगून त्याला रस्त्यावर उभा करून ठेवलं होतं, मदतीसाठी हा लाचार झालेला बाप २-३ तास रस्त्यावरच उभा होता. या भडव्यांना फोडून काढायला हवं खरंतर, कारण मदत करायची नसेल तर करू नका पण कृपया असं आशेवर लावून कोणाला ताटकळत ठेवणं योग्य नाही.

अमेय आला त्यानं अँम्ब्युलन्,मधून मुंबई सेंट्रलच्या वोक्हार्ट हॉस्पीटलमध्ये नेलं.  मला सिरीयसली आजही माहिती नाही की अमेयनं या सगळ्या उपचारादरम्यान किती खर्च केलाय. अमेय खोपकर, घरडा केमिकल्सचे निलेश कुलकर्णी, मनसेचे अभिजीत पानसे, नगरसेवक संतोष धुरी या सगळ्यांनी या उपचाराचा खर्च उचलायचं ठरवलं. या बाळाला जवळपास २० दिवस हॉस्पीटलमध्ये ठेवण्यात आलं होतं. या बाळाचं काय झालं असेल असा अनेकदा प्रश्न निर्माण व्हायचा. सतत त्याच्या वडीलांना फोन करणं योग्य वाटत नव्हतं. अमेयलाही कळत नव्हतं. हॉस्पीटलचा पी.आर बघणारा भास्कर तारे हा माझा चांगल्या परिचयाचा आहे. त्याच्याकडून जमेल तेव्हढी माहिती घेत होतो.

एक दिवस त्या बाळाच्या वडीलांचा फोन आला, त्यांनी सांगितलं ऑपरेशन झाल्यानंतर बाळाला दोन दिवस आय.सी.यू मध्येच ठेवण्यात येणार आहे. त्यानंतर त्याला जनरल वॉर्डमध्ये शिफ्ट करण्यात येईल आणि नंतर डिस्चार्ज मिळेल

खरंच सांगतो त्यावेळी इतकं बरं वाटलं की ते सांगता येणार नाही. बरीच टेन्शन असतात त्या सगळ्या टेन्शनपासून थोडावेळ मुक्तता मिळाली. कारण समाधान होतं एका छोट्याश्या बाळाला वाचवण्यात, एका कुटुंब पुन्हा सावरण्यात माझा थोडाफार का होईना हातभार लागला. डिस्चार्ज मिळाल्यानंतर मी त्या बाळाला आणि बाळाच्या आईला दोघांना घरी जायला सांगून त्याच्या वडीलांना ऑफीसला बोलावलं. कारण मला या सगळ्या घटनेवर एक शो करायचा होता. माझी आणि संतोष शिंदे यांची ती पहिलीत भेट होती. संतोष सोबत डॉ.सुरेश जोशी ज्यांनी त्या बाळावर शस्त्रक्रिया केली होती, ते देखील आले होते. डॉक्टरांशी बोलताना त्यांनी सांगितलं की ही शस्त्रक्रिया अत्यंत किचकट होती कारण ह्रदयाला रक्त पुरवठा करणा-या शुद्ध रक्ताच्या आणि अशुद्ध रक्ताच्या वाहीन्या उलट सुलट झाल्या होत्या त्या  आपल्या मूळ जागी बसवण्यासाठी ओपन हार्ट सर्जरी करावी लागली होती. कथेचा शेवट गोड झाला त्यामुळे आनंद आहे.

ही सगळी घटना आटवल्यानंतर व्हॉटसअपचा असाही वापर होऊ शकतो हे कळालं. तंत्रज्ञानाचा विजय असो...